“Czarne morze”- Karolina Macios

Książkę kupiłam czytając rekomendację Wojciecha Chmielarza. Owszem, opowieść jest duszna, niepokojąca. Tyle że czuje się pewien marazm. Czytelnik od razu wrzucony jest w wir myślowych wycieczek głównej bohaterki, Joanny. Po 150 stronach wiedziałam tyle, co po pierwszych trzydziestu. Ciągle wypatrywałam obiecanej intrygi, sekretów i tajemnic. Ciekawość przegrywała ze zniecierpliwieniem. Choć końcówka dobra, na przyspieszenie akcji przyszło czekać moim zdaniem zbyt długo.

Lektura “Czarnego morza” to dryfowanie pomiędzy tym, co realne i tym, co usnute ze snów i słów. Po wypadku samochodowym Joanna gubi się we wspomnieniach. Wskutek wstrząśnienia mózgu przeskakuje płynnie pomiędzy wydarzeniami z bliżej i dalszej przeszłości. W porozumieniu z jej psychiatrą, a jednocześnie teściową, terapia Joanny zostaje zmodyfikowana. Jednak senne koszmary i wizje na jawie wciąż powracają systematycznie. Czarna woda. Czarne morze. Równie mocno co jej stan zdrowia, niepokoi ją nieobecność córki. Czy faktycznie opiekują się nią teściowie? Dlaczego nie odbierają telefonu? Czy mąż jest wobec niej całkiem szczery? A może przyczyna niepokoju, który odczuwa jest całkiem inna?

Joanna ma pewien dar, który z biegiem lat stał się przekleństwem. Dotyk innych ludzi wywołuje u niej wizje – odczuwa to, co woleliby ukryć przed światem. Niepokoje, nagabywanie przez ludzi, liczne przeprowadzki w poszukiwaniu spokoju, odbiły się na jej psychice. Przyjmowane leki sprawiają, że nie ufa swojemu osądowi i intuicji. Czy słusznie? 

Książkę polecam cierpliwym i wytrwałym miłośnikom thrillerów psychologicznych. Jeśli nie zraziły Cię moje uwagi i zastrzeżenia, życzę dobrej lektury!